ما بسیار در این باره صحبت کرده ایم که چگونه دنیای بیرونی با اندیشه‌های درونی شما آفریده می‌شود. به نظر می‌آید درک این حقیقت برای مردم عامه سخت ترین چیز باشد. اما به هر حال همچنان حقیقت دارد.
حتی اگر تو و یا من آن را دوست نداشته باشیم...
ما دوست داریم باور کنیم که غیر ممکن است خودمان مسئول بروز بیماری، رنج و دردسر برای خودمان باشیم. بسیار راحت تر است که دولت، اقتصاد یا رئیس‌مان را سرزنش کنیم. یا بهانه‌های همیشه مورد علاقه: سرنوشت، تقدیر و شانس. اما این افکار ماست که بیچاره نگاه مان می‌دارد.
کلید ماجرا اینجاست:
ما از طریق رنج بردن و همینطور شادکامی می توانیم چیر یاد بگیریم. و به نظر می‌رسد بسیاری از ما از راه شادی کمی آهسته تر یاد می‌گیریم. بنابراین کائنات بیش تر برای ما درس‌های رنج‌آلود می‌فرستد. اما اگر از آنها درس بگیری، لازم نیست کلاس را دوباره بگذرانی! خب، شما در این مورد چطور عمل می‌کنید؟
ر.گ
۱ اکتبر ۲۰۰۹